Author: vrushidhereAdmin

रत्नागिरीच्या समुद्रकिनारी छानस टुमदार घर. घरासमोर व्हरांड्यात एक मोठा बंगाई झुला, समोर मोठ अंगण, तुळशीवृंदावण. समुद्राकडून येणारी गार हवा. सर्व मोकळं आणि कसलाही ताण नसलेलं वातावरण. आणि त्या बंगाई झुल्यावर फक्त ती आणि तो.

तिने त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेऊन शांत मनाने, प्रेमाने त्याच्याकडे पाहावं, शब्दांची गरज नसावी. नजरेतूनच प्रेम ओसंडून वाहवत राहावं.

किती गोंडस कल्पना आहे?

विजयने ही सत्यात उतरवली होती, त्याच्या प्रिये साठी.

तिचं खरं नाव प्रिया, पण तो लाडाने प्रिये म्हणतो, आजही…
आजही असं का बोललो प्रश्न पडला असेल ना? आज दोघांनी पन्नाशी ओलांडली होती. खूपच वेळ लागला स्वप्न पूर्ण करायला. पण जवाबदारी पूर्ण करणं तितकंच महत्वाचं होतं.

हो त्यांना एक मुलगा आहे, स्वरूप.
आज तो रोबोटिक्स इंडस्ट्री मध्ये एक रिसर्च सिइंटिस्ट म्हणून काम करतोय. अर्थातच पाश्चात्य देशात, पैशासाठी नाही, पण तो हरहुन्नरी आहे.
जे आवडतं ते करावं अश्या विचाराचा विजय, तसाच त्याचा मुलगा स्वरूप. विजय खूप मेहनती होता, आजही आहे, करण तो आजही थांबला नाही, पैसे गर्जेइतके असायचेच.
स्वरूप ही तसाच, विजय सारखा.
आज स्वरूपही बंगाई झुल्यावर बरोबर असता.
पण.. हा दुरावा…
विजय आणि स्वरूप ने हा दुरावा कधीच स्वीकारला होता,
पण प्रियेसाठी फार कठीण होते.

असो, आज ती वेळ आली जिची विजय आणि प्रिया दोघे आतुरतेने वाटही पाहत होते आणि प्रयत्नही करत होते

मराठी मराठी कथा मराठी कल्पना विश्व मराठी काल्पनिक कथा मराठी गूढ कथा मराठी प्रेम मराठी प्रेम कथा मराठी भयकथा मराठी भावना विश्व मराठी भावुक कथा मराठी रहस्य कथा मराठी रोमांचक कथा मराठी विश्व

प्रिये बंगई वर बसली होती आणि तिथून विजय ला म्हणाली

अरे विजय… किती वेळ झाला अजून चहा उकळतोय कि नाही तुझा?

विजय (किचन मधून)

अरे हो हो.. किती घाई. जेव्हा मी घाई करत होतो तेव्हा कशी बोलायची? काही दम धीर आहे कि नाही तुझ्यात. चहा नीट उकळावा लागतो तेव्हाच माझ्या विजयला आवडतो आणि तो फ्रेश होऊन जोरात कामाला लागतो.
तेव्हाही काम करत होतो आजही काम करतोय. आता तर अजून काम वाढलंय.

प्रिये

ए चिडचिड्या, मी नव्हतं सांगितलं तुला, तू स्वतःहून बोलला मी करतो आपल्यासाठी चहा

विजय चहाचे दोन कप घेऊन बाहेर आला आणि हसत म्हणाला

हा हा हा हा… अगं. हो हो, गम्मत करतोय मी. आज पर्यंत तू सुखी राहावीस म्हणून प्रयत्न केलेत मी. आणि यापुढेही करत राहीन. फक्त थोडी जाणीव करून द्यायची होती, कि वेळ लागल्यावर धीर धरायला कोणी सांगितलं कि काय वाटत. हा हा हा हा.

प्रिये कुत्सिकपणे हसत

हे हे. छान हो. कळलं मला.

ए जाऊदे ना विजय. ये लवकर, बस माझ्या बाजूला.
बघ ना किती सुंदर दिसतंय सगळं, कित्ती छान वाटतंय.

चहा चा एक घोट घेत प्रिया बोलली, तोवर विजय तिच्या बाजूला बसला.
प्रियेने हळूच त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेवलं.

बघ ना विजय, किती सुंदर आहे सगळं.
सूर्य अगदी डोळ्यासमोर. अगदी ताजी ताजी किरणं अंगावर येतायेत. संथ लाटा येतायेत किनाऱ्यावर, वाराही गार आहे. खुश शुद्ध वातावरण आहे. इतका ऑक्सिजन कधी आयुष्यात घेतला नाही आपण. इतकी मोकळी हवा कधीच नशिबात नव्हती आपल्या. मनावर कसलाच ताण नाहीये.
खरं सांगू? ऊर्जा सळसळते आहे निसर्ग आणि माझ्यात काहीच भेद वाटत नाहीये. सूर्याची सोनेरी किरण, सोनेरी किनारा, आकाशातली नारंगी छटा.
एखादा सिनेमा पाहणं आणि सत्यात पाहणं, खूप फरक आहे नाही?

विजय शांतपणे ऐकत होता त्याचे डोळे थोडे पाणावले होते

हो. खरं बोलतेस तू.

प्रियेचं लक्ष गेलं आणि बोलली

अरे विजय, काय झालं रे? इतकं छान वाटतंय सांगतेय मी आणि रडतोस काय?

विजय

ए.. मी काही रडत नाहीये, थोडं पाणी आलं.
बरं ते जाऊदे, तू सांग मला.
तुला आवडलं ना हे सगळं?

विजयला खरं तर त्याच्या मेहनतीचं सार्थक झाल्यासारखं वाटत होतं. आजवर प्रियेने त्याच्या आयुष्यात त्याला जी साथ दिली होती, त्याच्या बरोबर उभी होती, सर्व गोष्टींचा सामना करत होती, त्याच्यावर विश्वास ठेऊन होती, त्याला जे प्रेम तिच्याकडून मिळालं, त्या सर्वा-सर्वांचं मिळून तिला काहीतरी खूप छान त्याला द्यायचं होतं. आणि ते दिल्यावर तिला आवडलं, ह्यापेक्षा गोंडस दिवस काय असावा आयष्यात?

प्रिये लाडात त्याला बोलली

विजय तुला एक सांगू?

विजय म्हणाला

बोल ना प्रिये.

प्रिये

तू माझ्याकडे असं एकटक पाहत राहिलास तर तुझ्या ऊर्जेने तो चहा पुन्हा गरम होणार नाहीये. तो गार होतोय, नंतर पिल्या जाणार नाही.

दोघेही खळाळून हसू लागले.

दोघांचा चहा पिऊन झाला होता. दोन्ही कप बंगईवर त्या दोघांबरोबर झुलत होते. दोघांपैकी कोणीही उठायला तयार नव्हते. कारण हे सुख सोडणं कोणालाच मंजूर नव्हतं. काही वेळ दोघेही फक्त वातावरणाचा अनुभव घेत होते.

प्रिये म्हणाली

आज माझ्या जागी इथे मिनी असती तर?

विजय

मिनी?

प्रिये

आता उगाच भोळेपणाचा आव आणु नकोस.
मी माझ्या डोळ्यांनी तिला फुले देताना पाहिलंय तुला.

विजय

ती? तुझी मैत्रीण मिनी? अगं काय हे? मी तेव्हाच सांगितलं होतं तुला, मी ते फुलं तुझ्यासाठी आणले होते. आणि आपल्या कॉलेज काळात इतकं सहज कोणी कोणाला फुलं देत नव्हतं. म्हणून तुझ्या मैत्रिणी कडून तुला द्यायचे होते. पण तिने काही ऐकलंच नाही माझं.

प्रिये हसत म्हणाली

हा हा हा हा. हो रे विजय, आपला काळ तसाच होता. पण खरं सांगते तेव्हा माझा खूप जळफळाट झाला होता. मला खरंच वाटलं कि तू तिला फुलं दिलेत. मी खूप रडले होते त्या दिवशी. आपल्या कॉलेज चा पहिलाच रोज डे आणि तू तिला फुलं दिली आणि तेही एकट्यात. मी तर पाहिलं होतं माझ्या डोळ्यांनी पण आणखी काही जणांनी पाहिलं आणि बातमी वाऱ्यासारखी पसरली.

विजय थोडा चिंताग्रस्त होऊन

हो पण मला खरंच काही कल्पना नव्हती कि ती तुला ते फुलं कधीच देणार नाही, मला वाटलं ती आपल्या दोघांतली चांगली मैत्रीण म्हणून मदत करेन.

प्रिये मधेच थांबवून म्हणाली

हो. केली ना तिने मदत… स्वतःची.
माझी फुलं घेऊन गेली ती सटवी.

प्रिये रागाने लालबुंद झाली होती

विजय तिला शांत करत म्हणाला

प्रिये अगं.. मी त्यानंतर किती वेळा आणून दिलेत तुला फुलं..
आणि इतकी जुनी गोष्ट कुठे काढतेस तू? किती छान मूड होता तुझा.

प्रिये

तुला नाही कळणार रे विजय, ह्या मुलींच्या गोष्टी आहेत. ती पहिली वेळ होती. मी वाट पाहत होते, स्वप्न पाहत होते कि मला तू फुलं देशील, आणि तेच स्वप्न तिने चोरलं. तिने त्यानंतरही अफवांवर तुला वळवण्याचा प्रयत्न केला. तुला एक प्रकारे इमोशनल ब्लॅकमेल करत होती ती.

विजय

हो. खरंय हे प्रिये. एक दबाव बनवत होती ती. मला अजिबात अपेक्षित नव्हतं हे सगळं आणि आवडतहि नव्हतं.

विजय प्रियेच्या डोळ्यात डोळे घालून बोलू लागला

माझ्या मनात खरंच काही पाप नव्हतं. आणि झाल्या प्रकाराबद्दल मी तेव्हाही आणि आताही माफी मागतो.

प्रिये

अरे विजय, तू का माफी मागतोस. मी तुला तेव्हाच ओळखलं होतं कि तू खूप निर्भीड आणि खऱ्या मनाचा आहेस. तोच गुण पाहून मी तुला हो म्हटले होते.

लग्नासाठी…
हाहाहाहा..

विजय

अंग, हसतेस काय? मी आयुष्याचा साथीदार म्हणून तुझ्याकडे पाहत होतो. मग लग्नाचीच मागणी घालणार ना. आणि ते फिरून फिरून गेल्याने काय होतं पाहून झालं होतं, मिनीच्या प्रकरणात. मी तुला नेहमीसाठी हरवून बसतोय कि काय अशी भीती होती माझ्यात.

प्रिये हसत

हो रे. कळत होतं मला. खरं तर त्या एका वाक्याने माझ्यात विश्वास जागवला की तू खरा आहेस. आणि मी तुला हो म्हटले.

किती गोंडस पणे म्हटलं होतंस तू ..

माझ्याशी लग्न कर. माझ्या इतकं सुखात तुला कोणीच ठेऊ शकणार नाही, आज गरीब आहे पण हवं ते करेन तुला सुखी ठेवायला. एक दिवस आपण एक होऊ.

दोघांना हसू आवरेनासे झाले

जुन्या आठवणीत हरवून गेले होते.

विजय

किती निरागस होतो आपण.