Category: कथा

दोघेही स्वयंपाकघरात आले. प्रिये एका ठिकाणी उभी राहून स्वयंपाक करत होती, आणि विजय तिला जे जे काही हवं ते तिच्या जवळ आणून देत होता.
स्वयंपाक करता करता दोघेही अंताक्षरी खेळू लागले.

विजय

तुझ्या डोळ्यांत माझं मन दिसतंय,
माझ्या डोळ्यांत तुझं मन हसतंय,
थोडं हास्यामधुन थोडं स्पर्शामधुन,
शब्दावाचुन सारं उमगतंय

प्रिये

येशील ना
आठव तुझी, दाटे मनी
हूरहूर ती, हृदयातही
डोळे तुझ्या, वाटेवरी
येशील ना, शिणले जरी..
स्मरते मला अजुनि,

भेट आपुली,
भेट कोवळी ती,
पावसातली…

अंग अंग चिंब ओले,
जीव धुंदले,
धडधड उरात दोन्ही,
श्वास रोखुनि..

तू श्वास रे, होऊन जिवा
येशील ना, माझ्या उरी
डोळे तुझ्या, वाटेवरी
येशील ना, शिणले जरी

विजय

रुपेरी वाळूत माडांच्या बनात ये ना, बनात ये ना जवळ घे ना, चंदेरी चाहूल लावीत प्रीतीत ये ना, प्रीतीत ये ना जवळ घे ना

प्रिये

आ !!!!!

विजय

सांग कधी कळणार तुला, भाव माझ्या मनातला….

प्रिये विजयच्या खांद्यावर चापटा मारत म्हणाली

चांगलं कळतंय मला तुझ्या मनात काय आहे ते

दोघेही त्यांच्या बागेतल्या श्याक वर सगळं जेवण घेऊन आले. विजय ने आणि प्रिये ने जे स्वप्न पाहिले होते तसे छानसे श्याक मध्ये डायनिंग आणि चार खुर्च्या होत्या

प्रिये

अरे विजय, दोन खुर्च्या बस झाल्या असत्या आपल्या दोघांना

विजय

असू देत म्हटलं गरज लागलीच तर

प्रिये

म्हणजे तू इतकं जाड व्हायचं ठरवलंय की तुला एकट्याला दोन खुर्च्या लागतील?

विजय रागाने प्रिये कडे पाहू लागला

प्रिये

हाहाहाहा, अरे गम्मत करते रे मी, किती गोड लुक देतोस. अगदी कॉलेज चा विजय दिसतोय.

असं म्हणत प्रिये ने एक फ्लाईग किस दिला, आणि विजय एखाद्या नववधू सारखा लाजेने गुलाबी झाला.

विजय ने प्रिये ला बसण्यासाठी खुर्ची मागे घेतली

सांभाळून, स्क्रू एकदम ढिला केलास तर आदळशीन खुर्चीवर.

प्रिये

आता सवय झाली रे मला, आणि तू असताना कसली काळजी रे?

जवळ जवळ सात वर्षांपूर्वी अपघातात प्रियेचा एक पाय गेला आणि तिला कृत्रिम पाय लावावा लागला, तेव्हापासून विजय तिच्या प्रत्येक हालचालीत तिच्याबरोबर असतो

किती छान वाटतंय रे विजय. आपलं आख्ख आयुष्य मुंबईच्या बंदिस्त घरात गेलं. आणि आज आपण इतके मोकळे आहोत. इतक्या हवेशीर ठिकाणी जेवणाची चव अजून वाढलीये, भूक पण सपाटून लागलीये.

काय रे विजय, तू पण बोल काही, तुला काहीच वाटत नाही वेगळा?

विजय

तू अगदी तेच बोलतेस जे माझ्या मनात आहे. मी तुला आनंदात पाहूनच खुश आहे

प्रिये

हो,

हा आनंद द्विगुणित झाला असता.

प्रिये शांत झाली आणि थोडी गंभीर, थोडी दुःखी.

विजय

काय गं, काय झालं?

एकदम का गप्प झालीस, सांग कशाने आनंद द्विगुणित झाला असता?

प्रिये

नको राहूदे, नाही पटणार तुला

विजय

अगं, एकदा बोलून तर पहा

थोडा वेळ दोघेही शांत होते

प्रिये

जर ह्या दोन रिकाम्या खुर्च्यांवर स्वरूप आणि आपली होणारी सून बसली असती तर?

प्रियेचे डोळे पाणावले, ती एकटक शून्यात पाहत होती. तिच्या हातात असलेला घसही ती खायचा विसरली होती.

विजय उठला आणि त्याने प्रियेचं डोकं घट्ट त्याच्या छातीवर धरलं. प्रिये थोडी लाजली आणि मंद हसू लागली

विजय

प्रिये, आपण दोघांनी विचार करूनच त्याला जाऊ दिलं ना? त्याला त्याचं मोकळं उडू देऊ म्हटलो होतो, तो खरंच काहीतरी आहे, त्याला स्वतःची ओळख बनवू देऊ. आता कुठे त्याला त्याच्या कामासाठी पारितोषिक, प्रसिद्धी मिळू लागली आहे, आपण खुश असलं पाहिजे त्याच्या प्रगतीने.

प्रिये

तुला नाही कळणार रे आईचं मन

विजय

बरं, चल आवरून घेऊ आणि अराम करू

विजय शांत बसला होता. एकटक एका ठिकाणी दूरवर पाहत होता. त्याच्या मनात घालमेल चालू होती बहुतेक.

प्रिये

काय रे? आता विचार बदलतोस का? आता इथे नाहीये ती. ऑस्ट्रेलिया ला गेलीये, ते पण चौथं लग्न करून

विजय हसत

नाही गं.
मी बोललो होतो आपण एक दिवस एक होऊ.
खरंच झालो का?

विजय गंभीरपाणे विचार करत होता आणि विचारात होता

प्रिये त्याला धीर देऊन म्हणाली

एक कधीच काही नसतं विजय, जे आहे त्याचं अस्तित्व तसंच अबाधित असतं. आपण किंवा कोणीही अगदी परमात्माही आपल्याशी एकरूप होऊ शकतो, एक नाही. आणि हि एकरूपता किती काळ टिकावी हे दोघांवर अवलंबून असते

विजय त्यात होकार देऊन म्हणाला

हो खरं आहे. प्रिये मला वाटतं आपलं आयुष्य ना फार छोटे आहे. आपले अनेक जन्म आणि त्यांचा प्रवास म्हणजे जर नदी सारखा समजला तर आपण त्यात हळुवार तरंगणाऱ्या एखाद्या झाडाच्या पानाप्रमाणे असतो. दोन पानं एकत्र येतात, एका लयीत तरंगतात, त्यांचा प्रवास करत असतात. असं भासतं जणू ते दोन नाही एकच आहेत. त्यांचं पुढे कधी काय होतं काही कळत नाही.

प्रिये अचानक त्याला थांबवून म्हणाली

आणि तिसरं विजया नावाचं पान कधी येऊन भेटतं कळत नाही.

विजय बचकला

विजया नावाचं पान?

प्रिये हसत बोलली

अरे गम्मत करते तुझी. तू वाहवत चाललास.
ये जागेवर

थोडा वेळ दोघेही शांत होते.

प्रिये म्हणाली

खूप सुंदर होती आपली सुरवात. तुझ्या तुटपुंज्या पगावर आपण भाड्याच्या घरात राहत होतो, चाळीत. पण खूप सुंदर सुरवात होती. आपल्या दोघांच्या घरचे आंतरजातीय विवाहासाठी कधीच तयार होणार नाहीत हि कल्पना तर होतीच आपल्याला. मला लग्नाआधी ज्या किमती गोष्टींची गरज असायची त्याची उणीव कधीच जाणवली नाही मला, किंबहुना तूच ती जाणवू दिली नाही. मला खूप छान वाटत होतं. माझ्यासाठी आणि फक्त माझ्यासाठी तू हि तुझं ऐशोआरामचं आयुष्य सोडून अंगमेहनत घेत होतास माझ्यासाठी. कोणाचे इलेक्ट्रिक चे काम, अँटिना फिटिंग, वेल्डिंग जे पडेल ते काम केलंस. फक्त आणि फक्त माझ्यासाठी, आपल्या प्रेमासाठी. जवळ जवळ तीन वर्षे असू आपण तिथे, हो ना?
स्वरूप दीड वर्षाचा होता तेव्हा सोडावं लागलं ते घर

विजय मधेच थांबवून बोलला

पण प्रगतीच झाली आपली, ते घर सोडलं म्हणून. नाही तर आज प्रिये रिसॉर्ट्सची इतकी मोठी चैन उभी नसती करता अली. माझ्या प्रिये ला ते सगळं देता आलं जिची तिला सवय होती.

प्रिये मंद हसली

हो. पण तरी खूप गोड आठवणी आहेत तिथल्या, त्या छोट्याश्या खोलीत आपण किती स्वप्न रंगवले, किती गप्पा केल्या. एकमेकांसाठी खूप वेळ होता आपल्याकडे. आणि हळूच स्वरूप येण्याची चाहूल लागली. एका आई साठी हि किती मोठी बातमी असते हे फक्त तिलाच कळतं. त्याच घरात स्वरूप चालू लागला. लुटूलुटू चालायचा पडायचा. खरं तर माझा आत्मा आजही तिथे असतो.

विजय मधेच थांबवून बोलला

आणि खोटे आरोपहि त्याच घरात लागले. त्या विजया नावाच्या पानाने आपली पानं दूर केलीच असती जर तुझा विश्वास नसता माझ्यावर तर.

प्रिये हसत बोलू लागली

मला खूप गम्मत वाटायची. मला तू कसा आहेस चांगलं ठाऊक होतं. त्यामुळे शंका घेण्याचा प्रश्नच नव्हता.
ती दर एक दिवसाआड फोन करून काहीतरी काम काढायची.
आहो ताई विजया बोलते विजय आहे का.

हाहाहाहा

आणि विजय जायचा लगेच विजया च्या मागे

विजय स्पष्टीकरण देऊ लागला

अगं, तेव्हा आपली परिस्थिती काय होती? गरज होती पैसे कमावण्याची. ती खोटं बोलते मलाही कळायचं पण तिच्यामुळे चार पैसेही मिळत होते. छोटंमोठं फूझ चं काम केलं कि पैसे सुटायचे.

प्रिये

आणि सगळे एकदाच वसूल केले तिने

विजय नाराजीच्या स्वरात

हो. उगाच खोटा चोरीचा आळ आणला माझ्यावर. म्हणजे सोन्याची चैन तिच्याकडेच होती मला दाखवून बोलते कि स्वरूप मला हवा आहे, तो दे तर तुझा आरोप मागे घेते, नाही तर पोलिसात देते. म्हटलं दे. परवडलं मला.
पण खरंच त्यावेळी तुझा माझ्यावरचा विश्वास आणि माझ्यासाठी केलेला त्याग ह्यामुळेच वाचलो मी. तू जर तुझ्या बाबांची आठवण असलेली चैन तिला दिली नसती तर कठीण होतं प्रकरण.

प्रिये

जाऊदे रे. तुझ्याइतकं महत्वाचं कोणी नाही माझ्या आयुष्यात. मला त्या बाईची नजर खूप आधीच कळून येत होती. तिचंही आयुष्य फार भेदरलेलं होतं. खूप काही हरवलं होतं त्या बाईने तिच्या आयुष्यात आणि तेही अचानक. अशा वाईट परिस्थितील लोकांची नजर लागते. तिचं असं वागणं मला काही आश्चर्यकारक वाटलं नाही. आणि हे सगळं फक्त एका सोन्याच्या चैन ने निभावणार असेन तर काय हरकत होती?

विजय

पण आज आता हे सगळं का आठवतंय तुला?

प्रिये

अरे भोळा रे भोळा. तू मला जाणीव करून दिली ना कि तू काम करतोयस. म्हणून मी पण माझ्या प्रेमाची जाणीव करून दिली.

हाहाहाहाहा

विजय

हाहाहाहाहा
बरं. चला ऊन लागतंय आता.
जेवायचं बघावं लागेन.

दोघेही उठून आत गेले

दोघांचा चहा पिऊन झाला होता. दोन्ही कप बंगईवर त्या दोघांबरोबर झुलत होते. दोघांपैकी कोणीही उठायला तयार नव्हते. कारण हे सुख सोडणं कोणालाच मंजूर नव्हतं. काही वेळ दोघेही फक्त वातावरणाचा अनुभव घेत होते.

प्रिये म्हणाली

आज माझ्या जागी इथे मिनी असती तर?

विजय

मिनी?

प्रिये

आता उगाच भोळेपणाचा आव आणु नकोस.
मी माझ्या डोळ्यांनी तिला फुले देताना पाहिलंय तुला.

विजय

ती? तुझी मैत्रीण मिनी? अगं काय हे? मी तेव्हाच सांगितलं होतं तुला, मी ते फुलं तुझ्यासाठी आणले होते. आणि आपल्या कॉलेज काळात इतकं सहज कोणी कोणाला फुलं देत नव्हतं. म्हणून तुझ्या मैत्रिणी कडून तुला द्यायचे होते. पण तिने काही ऐकलंच नाही माझं.

प्रिये हसत म्हणाली

हा हा हा हा. हो रे विजय, आपला काळ तसाच होता. पण खरं सांगते तेव्हा माझा खूप जळफळाट झाला होता. मला खरंच वाटलं कि तू तिला फुलं दिलेत. मी खूप रडले होते त्या दिवशी. आपल्या कॉलेज चा पहिलाच रोज डे आणि तू तिला फुलं दिली आणि तेही एकट्यात. मी तर पाहिलं होतं माझ्या डोळ्यांनी पण आणखी काही जणांनी पाहिलं आणि बातमी वाऱ्यासारखी पसरली.

विजय थोडा चिंताग्रस्त होऊन

हो पण मला खरंच काही कल्पना नव्हती कि ती तुला ते फुलं कधीच देणार नाही, मला वाटलं ती आपल्या दोघांतली चांगली मैत्रीण म्हणून मदत करेन.

प्रिये मधेच थांबवून म्हणाली

हो. केली ना तिने मदत… स्वतःची.
माझी फुलं घेऊन गेली ती सटवी.

प्रिये रागाने लालबुंद झाली होती

विजय तिला शांत करत म्हणाला

प्रिये अगं.. मी त्यानंतर किती वेळा आणून दिलेत तुला फुलं..
आणि इतकी जुनी गोष्ट कुठे काढतेस तू? किती छान मूड होता तुझा.

प्रिये

तुला नाही कळणार रे विजय, ह्या मुलींच्या गोष्टी आहेत. ती पहिली वेळ होती. मी वाट पाहत होते, स्वप्न पाहत होते कि मला तू फुलं देशील, आणि तेच स्वप्न तिने चोरलं. तिने त्यानंतरही अफवांवर तुला वळवण्याचा प्रयत्न केला. तुला एक प्रकारे इमोशनल ब्लॅकमेल करत होती ती.

विजय

हो. खरंय हे प्रिये. एक दबाव बनवत होती ती. मला अजिबात अपेक्षित नव्हतं हे सगळं आणि आवडतहि नव्हतं.

विजय प्रियेच्या डोळ्यात डोळे घालून बोलू लागला

माझ्या मनात खरंच काही पाप नव्हतं. आणि झाल्या प्रकाराबद्दल मी तेव्हाही आणि आताही माफी मागतो.

प्रिये

अरे विजय, तू का माफी मागतोस. मी तुला तेव्हाच ओळखलं होतं कि तू खूप निर्भीड आणि खऱ्या मनाचा आहेस. तोच गुण पाहून मी तुला हो म्हटले होते.

लग्नासाठी…
हाहाहाहा..

विजय

अंग, हसतेस काय? मी आयुष्याचा साथीदार म्हणून तुझ्याकडे पाहत होतो. मग लग्नाचीच मागणी घालणार ना. आणि ते फिरून फिरून गेल्याने काय होतं पाहून झालं होतं, मिनीच्या प्रकरणात. मी तुला नेहमीसाठी हरवून बसतोय कि काय अशी भीती होती माझ्यात.

प्रिये हसत

हो रे. कळत होतं मला. खरं तर त्या एका वाक्याने माझ्यात विश्वास जागवला की तू खरा आहेस. आणि मी तुला हो म्हटले.

किती गोंडस पणे म्हटलं होतंस तू ..

माझ्याशी लग्न कर. माझ्या इतकं सुखात तुला कोणीच ठेऊ शकणार नाही, आज गरीब आहे पण हवं ते करेन तुला सुखी ठेवायला. एक दिवस आपण एक होऊ.

दोघांना हसू आवरेनासे झाले

जुन्या आठवणीत हरवून गेले होते.

विजय

किती निरागस होतो आपण.

प्रिये बंगई वर बसली होती आणि तिथून विजय ला म्हणाली

अरे विजय… किती वेळ झाला अजून चहा उकळतोय कि नाही तुझा?

विजय (किचन मधून)

अरे हो हो.. किती घाई. जेव्हा मी घाई करत होतो तेव्हा कशी बोलायची? काही दम धीर आहे कि नाही तुझ्यात. चहा नीट उकळावा लागतो तेव्हाच माझ्या विजयला आवडतो आणि तो फ्रेश होऊन जोरात कामाला लागतो.
तेव्हाही काम करत होतो आजही काम करतोय. आता तर अजून काम वाढलंय.

प्रिये

ए चिडचिड्या, मी नव्हतं सांगितलं तुला, तू स्वतःहून बोलला मी करतो आपल्यासाठी चहा

विजय चहाचे दोन कप घेऊन बाहेर आला आणि हसत म्हणाला

हा हा हा हा… अगं. हो हो, गम्मत करतोय मी. आज पर्यंत तू सुखी राहावीस म्हणून प्रयत्न केलेत मी. आणि यापुढेही करत राहीन. फक्त थोडी जाणीव करून द्यायची होती, कि वेळ लागल्यावर धीर धरायला कोणी सांगितलं कि काय वाटत. हा हा हा हा.

प्रिये कुत्सिकपणे हसत

हे हे. छान हो. कळलं मला.

ए जाऊदे ना विजय. ये लवकर, बस माझ्या बाजूला.
बघ ना किती सुंदर दिसतंय सगळं, कित्ती छान वाटतंय.

चहा चा एक घोट घेत प्रिया बोलली, तोवर विजय तिच्या बाजूला बसला.
प्रियेने हळूच त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेवलं.

बघ ना विजय, किती सुंदर आहे सगळं.
सूर्य अगदी डोळ्यासमोर. अगदी ताजी ताजी किरणं अंगावर येतायेत. संथ लाटा येतायेत किनाऱ्यावर, वाराही गार आहे. खुश शुद्ध वातावरण आहे. इतका ऑक्सिजन कधी आयुष्यात घेतला नाही आपण. इतकी मोकळी हवा कधीच नशिबात नव्हती आपल्या. मनावर कसलाच ताण नाहीये.
खरं सांगू? ऊर्जा सळसळते आहे निसर्ग आणि माझ्यात काहीच भेद वाटत नाहीये. सूर्याची सोनेरी किरण, सोनेरी किनारा, आकाशातली नारंगी छटा.
एखादा सिनेमा पाहणं आणि सत्यात पाहणं, खूप फरक आहे नाही?

विजय शांतपणे ऐकत होता त्याचे डोळे थोडे पाणावले होते

हो. खरं बोलतेस तू.

प्रियेचं लक्ष गेलं आणि बोलली

अरे विजय, काय झालं रे? इतकं छान वाटतंय सांगतेय मी आणि रडतोस काय?

विजय

ए.. मी काही रडत नाहीये, थोडं पाणी आलं.
बरं ते जाऊदे, तू सांग मला.
तुला आवडलं ना हे सगळं?

विजयला खरं तर त्याच्या मेहनतीचं सार्थक झाल्यासारखं वाटत होतं. आजवर प्रियेने त्याच्या आयुष्यात त्याला जी साथ दिली होती, त्याच्या बरोबर उभी होती, सर्व गोष्टींचा सामना करत होती, त्याच्यावर विश्वास ठेऊन होती, त्याला जे प्रेम तिच्याकडून मिळालं, त्या सर्वा-सर्वांचं मिळून तिला काहीतरी खूप छान त्याला द्यायचं होतं. आणि ते दिल्यावर तिला आवडलं, ह्यापेक्षा गोंडस दिवस काय असावा आयष्यात?

प्रिये लाडात त्याला बोलली

विजय तुला एक सांगू?

विजय म्हणाला

बोल ना प्रिये.

प्रिये

तू माझ्याकडे असं एकटक पाहत राहिलास तर तुझ्या ऊर्जेने तो चहा पुन्हा गरम होणार नाहीये. तो गार होतोय, नंतर पिल्या जाणार नाही.

दोघेही खळाळून हसू लागले.

रत्नागिरीच्या समुद्रकिनारी छानस टुमदार घर. घरासमोर व्हरांड्यात एक मोठा बंगाई झुला, समोर मोठ अंगण, तुळशीवृंदावण. समुद्राकडून येणारी गार हवा. सर्व मोकळं आणि कसलाही ताण नसलेलं वातावरण. आणि त्या बंगाई झुल्यावर फक्त ती आणि तो.

तिने त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेऊन शांत मनाने, प्रेमाने त्याच्याकडे पाहावं, शब्दांची गरज नसावी. नजरेतूनच प्रेम ओसंडून वाहवत राहावं.

किती गोंडस कल्पना आहे?

विजयने ही सत्यात उतरवली होती, त्याच्या प्रिये साठी.

तिचं खरं नाव प्रिया, पण तो लाडाने प्रिये म्हणतो, आजही…
आजही असं का बोललो प्रश्न पडला असेल ना? आज दोघांनी पन्नाशी ओलांडली होती. खूपच वेळ लागला स्वप्न पूर्ण करायला. पण जवाबदारी पूर्ण करणं तितकंच महत्वाचं होतं.

हो त्यांना एक मुलगा आहे, स्वरूप.
आज तो रोबोटिक्स इंडस्ट्री मध्ये एक रिसर्च सिइंटिस्ट म्हणून काम करतोय. अर्थातच पाश्चात्य देशात, पैशासाठी नाही, पण तो हरहुन्नरी आहे.
जे आवडतं ते करावं अश्या विचाराचा विजय, तसाच त्याचा मुलगा स्वरूप. विजय खूप मेहनती होता, आजही आहे, करण तो आजही थांबला नाही, पैसे गर्जेइतके असायचेच.
स्वरूप ही तसाच, विजय सारखा.
आज स्वरूपही बंगाई झुल्यावर बरोबर असता.
पण.. हा दुरावा…
विजय आणि स्वरूप ने हा दुरावा कधीच स्वीकारला होता,
पण प्रियेसाठी फार कठीण होते.

असो, आज ती वेळ आली जिची विजय आणि प्रिया दोघे आतुरतेने वाटही पाहत होते आणि प्रयत्नही करत होते

तांत्रिक शांतपणे ऐकत होता, आणि मग तो सरिताच्या अंगावर राख फेकून विचारू लागला

फक्त खरं तेच बोलायचं पोरी.

सांग कोण होता तो?

त्याला मी राजा म्हणायचे. त्याचा खरं नाव मला नाही माहिती

तुला पहिल्यांदा कसा भेटला?

तो अचानक आला घरी, माझ्या खांद्यावर हाथ ठेऊन प्रेमाने राणी बोलला मला तो

तू ओळखत होतीस त्याला? पत्ता दिला होता? घराचं दार उघड ठेवत होतीस?

नाही मी त्याला ओळखत नव्हते, पण मी स्वप्नात पाहिलं होतं त्याला. खूप सुंदर होता तो. पण.. मी दार तर कधीच उघड ठेवत नव्हते घराचं, मग तो आत कसा आला?

आता ट्यूब पेटते पोरीची. काय करायचा पोरगा? कुठे राहायचा? आडनाव काय?

हेच प्रश्न आईने विचारले होते, पण मी दुर्लक्ष केलं

सरिताला आता अंदाज आला कि ती खूप मोठ्या भ्रमात होती आणि ती फसली आहे. पण तिला तो स्पर्श स्पष्ट आठवत होता, तो नकली नव्हता. ती तांत्रिकाला विचारू लागली

पण तो खोटा कसा असू शकतो? मी अनुभव केलाय प्रत्येक क्षण ..

तांत्रिकाने मधेच थांबवले आणि बोलू लागला

काही सांगायची गरज नाही मला, सगळं स्पष्ट दिसतंय मला.

भुरळ पाडली त्याने तुला. माणूस नव्हता तो.

एक जिन्न होता जिन्न.

एकदम घाणेरडा आहे दिसायला, त्याने तुझ्या मनातली प्रतिमा तुझ्या डोळ्यासमोर ठेवली आणि त्यामागे तो दडून होता. त्याने त्याच विश्व कधीच सोडलं नाही, तो तुला तिथे खेचून घेऊन गेला. तुझे सगळे अनुभव खरे होते. तू वेडी नव्हती, पण ह्या जगात त्या जगाचा थांगपत्ता लागत नाही. तुला सिद्ध करता येणार नाही. त्याला काहीच मेहनत घ्यावी लागली नाही तुला फसवायला कारण तू सुंदरतेची लालची आहेस. रोज तुझ्या शरीरातील महत्वाच्या ग्रंथी, तुझे जीवनसत्व, तुझे रक्त चोरून नेत होता तो. त्याची शक्ती तो त्याच्या मालकाचे हुकूम पूर्ण करायला वापरात होता. तुला फक्त झुरळ मुंग्यांवर जिवंत ठेवला त्याने. त्याने दिलेल्या बॅग भर पैशाचं काय केलं? कधी दिसले तुला नंतर? तुझे पूर्ण शोषण झाले आहे आणि मला हेही ठाऊक आहे कि तुझं अंतर्मन आजही त्याच्या प्रेमाची वाट पाहतंय

सरिता पायाशी पडून रडू लागली.

मी काय करू? मी काय करू?

हरले मी. सगळं संपलं. माझं आयुष्य गेलं, उद्दिष्ट गेलं, मला मारून टाका

नाही बाळ, असं हारून नाही चालत. अगं सुंदरता काही रूपात नाही मनात शोधावी, एकदा प्रेम करून बघ, तुझ्या कर्माचे फळ वाईट आहे, पण मी बदलेन हि सृष्टी आणि तिचे नियम, तुझं मन स्वच्छ आहे. मी देतो तुला वरदान, तुझ्यावर प्रेम करणारा मुलगा येईन. प्रत्येक लढाईत मी देवासारखा तुझ्या पाठीशी असेन. संकट अजून गेलेला नाही. पण मी सतत तुझं रक्षण कारेन.

विशाल बोलला

सरिता, मला आजही तू तितकीच आवडतेस, माझ्याशी लग्न कर, मी सुखात ठेवेन.

सरिता लाजली, तिच्या कल्पनेपलीकडे कोणी चांगला व्यक्ती तिने पहिला होता आज. तिचे डोळेही उघडले होते.

तांत्रिक खुश झाला आणि त्याने विशाल ला एक काळा धागा मनगटावर बांधला

निर्धास्त होऊन पुढे जा… मी आहे तुमच्या पाठीशी….

आज एक वर्ष झालं दोघांच्या लग्नाला

सरिताच्या आईला फोन आला

नमस्कार मावशी, मी विशाल देशपांडे बोलतोय. ओळखलंत का?

अरे बाळा कसा आहेस? माफ करा रे, सरिता खूपच वाया गेली, इतके लाड केले आम्ही, तिला भानच राहत नाही आपण कोणाचा अपमान करतोय ते

अहो मावशी, जाऊद्या ते आता, झाला गेलं विसरू.

आता सध्या विषय गंभीर आहे, चिंता करू नका. मी सर्व पाहून घेतो, पण तुम्ही दोघे मुंबई ला यायला निघा. गरज आहे सरिता ला तुमची.

सरिताचे आई वडील दोघेही निघाले ते थेट मीरा रोड नाक्यावरच्या पोलीस चौकीत पोचले. विशाल त्यांना घेऊन इस्पितळात आला.

सरिता ज्या वॉर्ड मध्ये आहे तिथे तो घेऊन गेला. सरिता बेड वर होती. शांत झोपलेली. तिला झोपेचे इंजेकशन द्यावे लागले होते. तिचा अवस्था फारच वाईट होती. शरीर पूर्ण जीर्ण झाले होते, फक्त हाडं दिसत होती. गालावरही मास उरलेले नव्हते.

डॉक्टर आले आणि सांगू लागले.

पेशंट फारच गंभीर मानसिक अवस्थेत आहे, जितकी शाररिक अवस्था दिसते त्यापेक्षा गंभीर तिची मानसिक अवस्था आहे. गेल्या एका वर्षांपासून पेशंट ने काहीच खाल्लेले नाही. फक्त प्रोटीन डाएट आढळून येतोय, बहुदा मास खाल्लंय आणि तेही साधारण नाही, कदाचित किडे, मच्छर, मुंग्या, झुरळ ह्यांच सेवन असावं. पेशंट बरं होणं दुर्मिळ गोष्टीसारखं आहे.

असे बोलून डॉक्टर चालले गेले.

आई वडील दोघेही काळजीत पडले, रडू लागले. तितक्यात विशाल त्यांना म्हणाला

हे सगळं नीट होईन काळजी करू नका. माझ्या ओळखीत एक तांत्रिक आहे. आता हे काम तेच करू शकतात

सगळे सरिताला घेऊन गाडीने तांत्रिक कडे पोचले

विशाल ने माहिती द्यायला सुरवात केली, विशाल म्हणजे हा तोच सावळा देखणा मुलगा जो सरिताला लग्नाची मागणी घालायला आला होता आणि अपमान पदरी घेऊन गेला. आणि तोच तिच्यावर समोरच्या इमारतीतून लक्ष ठेऊन होता.

मी जेव्हा सरिताच्या घरातून बाहेर काढला तेव्हा दरवाजा फोडून आम्हाला जावे लागले. जेव्हा दार तोडलं तेव्हा सरिता विवस्त्र अवस्थेत भिंतीकडे तोंड करून बसली होती, हसत होती, काहीतरी पुटपुटत होती. तिचे शरीर हे जीर्ण होते. तिला उठवणं खूप ताकतीचं काम होतं. माझा अंदाज आहे कि काही तरी वाईट शक्ती आहे, त्याशिवाय अशा अवस्थेत कोणी कशी टाकत लावू शकेन?

मी आधी पासून सरितावर लक्ष ठेऊन होतो, कारण तिला ज्या दलालाने फ्लॅट दाखवला आणि तिचा पोलीस वेरिफिकेशन सर्टिफिकेट घेतलं तेव्हा त्यानेच अंदाज दिला कि काही तरी गडबड वाटते.

मी बऱ्याच वेळा तिला खिडकीतून बाल्कनीतून डोकावताना पाहिलं. कोणाला तरी सतत शोधात होती ती. पुढे तिच्या सवयी अजून विचित्र झाल्या, ती बाल्कनीत एकटीच गप्पा मारत चहा पिट असे. कधी खुर्चीवर डोकं ठेऊन रडत असे, कधी हसत असे, कधी खुर्चीवर हात फिरवत असे. कधी घरात एकटीच धावताना आढळली.

कधी कधी दार खिडक्या उघड्या ठेऊन विवस्त्र अवस्थेत इव्हळताना आढळली. त्याच भीतीला सतत चुंबन घेत असे.

मी एकदा घरी गेलो, अंदाजे एका वर्षापूर्वी, तर ती बोलली तिचे लग्न झाले आणि दुबईला जाणार आहे. मग मीही प्रकरणातून लक्ष काढून घेतले.

मग एकदिवस दलालाच फोन करून बोलला कि भाडं द्याची बंद झाली हि मुलगी. मग मी तपास चालू केला. तिच्या इमारतीत राहणारे अनेकांना वेगवेगळे अनुभव आले. तिच्या खालच्या माळ्यावर राहणाऱ्यांची तक्रार होती कि सतत पाळण्याचा आवाज येतोय ते हि रात्री बेरात्री. शेजारच्यांनी भिंतीवर डोकं आपटल्याचा आवाज आल्याचे सांगितले, तर कधी कधी कण्हण्याचा आवाज येत असे. सगळे घाबरून गप्प होते. कारण घराला बाहेरून कुलूप होते.

सरीताला जरा उशिराच जाग आली, ती हि दरवाजा कोणी वाजवला म्हणून. तीची शक्ती पूर्णतः जीर्ण झाली होती. ती कशीबशी उठली आणि दरवाजा उघडला. तोच मुलगा जो तिला आधी बालकनीतून पाहायचा, समोरच्या इमारतीतला.

तो म्हटला

मी विशाल, पोलीस चौकीत आहे मी नाक्यावरच्या. बरेच दिवसाचा लक्ष ठेऊन आहे.

आम्ही तसे तक्रारी शिवाय कधी कोणत्या दरवाज्यावर जात नाही, पण गडबड वाटली

सरिता त्याला मधेच थांबवून बोलली

गडबड? नाही तसं काही नाही. आणि मी अशीही दुबई ला चालले, कालच लग्न झाला माझं.

विशाल

काय? काल?

बरं ठीक आहे, हे कार्ड ठेवा आणि गरज लागली तर लगेच फोन करा

विशाल निघून गेला

सरिताने दार लावलं, आणि तिने घराकडे नजर फिरवली.

ती घाबरली, ह्याच घरात तीच कालच लग्न झालं, आणि इतकं साफ कसं?

तितक्यात तो आला

अगं राणी, घाबरतेस काय?

आणि हे काय तुझ्या हातात?

सरिता

अरे काही नाही, पोलीस राहतात समोरच्या इमारतीत ते आले होते. काहीतरी गैरसमज झाला असणार त्यांचा

तो अचानक संतापला.

हिम्मत कशी केलीस तू दुसऱ्या पुरुषाला भेटण्याची?

सरिता

अरे पण तो आला होता घरी

तो

मी सोडून कोणताही दुसरा पुरुष तुझ्या आयुष्यात नसेन, कोणत्याच पुरुषाशी बोलायचं नाही तू , फक्त मी, मी आणि मीच असणार

तो संतापाने लालबुंद झाला होता, थरथरत होता

सरिता घाबरली आणि बोलली

अरे राजा लग्न झालाय आपलं, आता मी फक्त तुझीच असणार. पण कामावर तर दुसऱ्या पुरुषांशी बोलावच लागतं

तो आणखी संतापला आणि त्याने पैशाने भरलेली सुटकेस तिच्या समोर रिकामी केली

किती पैसे हवेत तुला? दहा वर्षात जितके कमावशीन तितके आहेत हे. पण आजपासून तू बाहेर जायचं नाही. कामावर कळव कि तू दुबईला चाललीस.

हि दारं खिडक्या बंद ठेव, इथे फक्त तू आणि मीच असणार

सरिताला काय करावे कळत नव्हते, खरं तर तो इतका सुंदर होता कि तिने त्याला ताब्यात ठेवायला हवे होते. सगळ्या मुलींपासून दूर. पण आज तो तिच्यासाठी इतका वेडा झालाय.

तू जे सांगशीन ते सगळं ऐकेन रे राजा. तू जे बोलशीन ते. इतकं प्रेम करतोस तू माझ्यावर? आज आता जर तू माझा जीव मागितला तर ओवाळून टाकेन तुझ्यावर.

तो भावुक झाला

मला जीव नकोय गं राणी तुझा. तू फक्त माझ्याशी बोलत राहा, इथेच बस. अशीच खुश राहा माझ्याशी बोलताना.

सृष्टीचा अंत झाला तरी चालेन पण मी इथून हलणार नाही. पर्वा नाही मला कसलीच. तू माझी आहेस, फक्त आणि फक्त माझीच.

अखेरीस सरिताचं स्वप्न पूर्ण झालं. तिला सुंदर नवरा मिळाला. तिला जगाला ओरडून सांगायचं होतं

सरिता

आई, मी माझं स्वप्न पूर्ण केलं. मला भेटला माझा सुंदर नवरा

आई तशी बोलण्याच्या स्थितीत नव्हती

वा!!! छान बाळा, ओळख करून दे, त्याच्या आई बाबांशी सगळी बोलणी करू आपण. काय नाव आहे त्याचं

सरिता

नाव?

काही माहिती नाही

म्हणजे? माहिती नाही कसं? लग्न कोणाशी करतेस?

अरे हो. राजा मी त्याला राजाच बोलते

आणि आडनाव? आपल्या जातीत आहे का? काय करतो? किती कमावतो, घरचे कसे आहेत?

ह्या सगळ्या प्रश्नांचा सरिताने कधी विचारच केला नव्हता

अचानक प्रश्नांच्या भडिमाराने तिने काही उत्तर ना देता फोने ठेऊन दिला. तिला विचार करायचाच नव्हता

तिथे आईला भोवळ आली कारण तिला काळाला होता कि सरिता ने काहीतरी मोठा गोंधळ केला आहे. आणि त्यांचं नाक कापलं आहे

सरिता फार घाईत होती, तिला खूप कामं होती, बरीच खरेदी करायची होती, पार्लर मध्ये जायचं होतं. लग्न कुठे कसं होणार काहीच कल्पना नव्हती. फक्त एक गोष्ट माहिती होती, ती म्हणजे लग्नाची वेळ.

आज

सरिता सगळी कामं घाईत आटपून घरी आली

पण घरी वातावरण काही वेगळच होतं. सगळीकडे धूर, हा धूप अगरबत्तीचा होता, पण हे इस्लामी धूप होते, इत्तराचा वास, एक वेगळीच रोषणाई, भिंतींना मखमली चादरी, खूप सारी फुले, एक वेगळीच सजावट

आणि

मौलवी?

अगं राणी, हैराण काय होतेस. मी तुला सांगितलं नव्हतं मी दुबईत काम करतो.

आता सरिता तिचे मन बदलण्याच्या स्थितीत अजिबात नव्हती. तो जे म्हणेल ते तिला ऐकायचं होतं. तो सांगेन ती पूर्व दिशा होती. तिने आणलेला शालू बाजूला ठेवला आणि त्याने सांगितलेले कपडे तिने घातले. त्यांचा विवाह निकाह झाला. तिने कपडे बदलण्यापासून तिच्या ताब्यात काहीच नव्हते. काय घडतंय हे काहीच कळत नव्हतं, खरं तर ती ह्या सर्व गोष्टींची साक्षीही नव्हती. एखाद्या अर्धवट स्वप्नाप्रमाणे सर्व आजूबाजूला जाणवत होतं.

एक विचित्र वेळ होती हि, सर्वच बदलून गेलं.
हाच का तो क्षण ज्याची ती इतक्या आतुरतेने वाट पाहत होती?